Passafire - Passafire (2006)

Ίσως το τελευταίο είδος μουσικής που θα περίμενε κανείς να προτείνω. Δεν έχω συνηθίσει τον κόσμο γύρω μου σε εναλλακτικές αναλαμπές όπως ετούτη.

Εδώ, λοιπόν, μιλάμε για μια μπάντα που συνδυάζει άψογα funky ροκ ρυθμούς με ταξιδιάρικη reggae. Το συγκεκριμένο cd ισορροπεί μεταξύ παιχνιδιάρικης διάθεσης και κριτικής στην κοινωνία γύρω μας. Έχοντας την ευκαιρία να το πιάσω στα χέρια μου τώρα, το χειμώνα, μπορώ να πως πως άραξα με μια μπύρα, κοντομάνικο πουκάμισο και τη μουσική στο τέρμα, φέρνοντας έτσι το καλοκαίρι νωρίτερα στη γειτονιά.

Προσωπικά βρίσκω αυτό το δίσκο πλήρη, καθώς δεν υπάρχει κανένα βαρετό κομμάτι. Δεν χρειάστηκε να πατήσω το next ούτε μια φορά, γεγονός αξιοθαύμαστο, αναλογιζόμενος πως είναι ο πρώτος δίσκος που κυκλοφόρησαν. Περιέχει πιο χαρούμενα κομμάτια από το εξίσου αξιόλογο επόμενο album τους (Submersible), κάτι που, παραδόξως δε με χάλασε καθόλου. Αντιθέτως οι Passafire δείχνουν πως κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν και το κάνουν καλά.

Κλείνοντας να αναφέρω πως κάθε cd τους έχει κάποια διαφορετικά χαρακτηριστικά, ενώ η μουσική τους εναλλάσσεται από το ταξιδιάρικο ύφος του συγκεκριμένου album στο πιο twisted του Submersible. Όπως και να 'χει, επέλεξα να παρουσιάσω το συγκεκριμένο κι όχι κάποιο άλλο, καθώς πιστεύω πως αποτελεί must σε οποιαδήποτε συλλογή εναλλακτικής μουσικής.

Ακούστε το λοιπόν. Είμαι σίγουρος σας φέρει στο μυαλό ξένοιαστες εικόνες σε κάποιο beach bar, κάτω από τις ψάθινες ομπρέλες, με το κύμα να σας χτυπάει τα πόδια. Δεν πα να 'χει έξω παγετό, βροχή ή χαλάζι, μέσα έχουμε Ιούνιο...

Tracklist:

1. Barcelona

2. Laquiji

3. Thievery

4. Concrete Slave

5. Rude Boi

6. Bad Taste

7. Behind Closed Doors

8. The Breeze

9. Workingman's Song

10. Fit The Descreption

11. Feel It

Disturbed - Asylum (2010)

Το είπε και το έκανε ο Drainman! Είχε δηλώσει ότι θα έσκαβε βαθιά στα σκοτεινά μέρη του μυαλού του και αυτό ακριβώς έκανε όσον αφορά το στιχουργικό κομμάτι του δίσκου. Με θέματα όπως οι κλιματικές αλλαγές, το ολοκαύτωμα, λυκάνθρωποι, κατάθλιψη μετά από χωρισμό, διαφθορά και άκρως ευαίσθητα προσωπικά προβλήματα, η διάθεση κυμαίνεται από ενδοσκοπική σε πολιτική και ίσως προκλητική ορισμένες φορές.

Για όσους δεν γνωρίζουν τι εστί Disturbed, είναι μια alternative nu metal μπάντα απο το Chicago των Ηνωμένον Πολιτειών. Πρωτοπόρα στο είδος, μαζί με τους Korn, Deftones και Godsmack, μετρά πάνω από 10 χρόνια παρουσίας στη διεθνή metal σκηνή.

Το Asylum είναι η πέμπτη δισκογραφική δουλειά τους και όσο οικεία είναι ηχητικά, διαφέρει τόσο ώστε να είναι φρέσκια και ενδιαφέρουσα.
Για μια ακόμη φορά ο λιτός Dan Donegan κεντά στην κιθάρα γράφοντας όχι φρου φρου κι αρώματα, αλλά μεστά riffs που σε αναγκάζουν μαζί με τα άλλοτε σκληρά ,σχεδόν σκυλισια και άλλοτε απάλα και γαλήνια φωνητικά του David Drainman, να μπεις στο groove θες δεν θες! Και βέβαια στο instrumental κομμάτι του δίσκου, "Remnants", του δίνεται η ευκαιρία να ξετυλίξει το ταλέντο και τις ικανότητές του. Το rhythm section της παρέας, ο John Moyer στο μπάσο και ο Mike Wengren στα drums, ακόμα μια φορά, απίστευτα δεμένοι με το feeling της κάθε σύνθεσης δίνουν ρέστα. Ειδικά οι ρυθμοί και τα beats του Mike δίνουν την αίσθηση "χτυπήσου στην πρώτη ακρόαση αλλά μάζεψε το σαγόνι σου όταν καταλάβεις τι έχω σκεφτεί να παίξω!"
Προσωπικά ξεχωρίζω τα Remnants, Asylum και Another Way to Die.

Οverall, μιλάμε για ένα δίσκο που απευθύνεται όχι μόνο σε metalheads, αλλά και σε όσους γουστάρουν groove με καυλωτικά φωνητικά που σε ψήνουν να σπάσεις κάτι!


Tracklist:
01. Remnants
02. Asylum
03. The Infection
04. Warrior
05. Another Way To Die
06. Never Again
07. The Animal
08. Crucified
09. Serpentine
10. My Child
11. Sacrifice
12. Innocence

Credits: Johnαρος (for the whole goddamn thing apparently!)

Cee Lo Green - The Lady Killer (2010)

Σαν χθες μου φαίνονται οι μέρες που όπου και αν βρισκόσουν, μπροστά από μια τηλεόραση, κοντά σε ένα ράδιο, σε μια καφετέρια, παντού άκουγες το "Crazy" των Gnarls Barkley. Ίσως κάποιοι να το λέγαν και να το λένε ακόμα ένα υπερεκτιμημένο κομμάτι, κατά την γνώμη μου όμως, έχαιρε της αναγνώρισης που του έπρεπε.

Μετά από εκείνο το hit ωστόσο, το μόνο κομμάτι που θυμάμαι από τον Cee Lo Green (τραγουδιστής των Gnarls Barkley) ήταν το "Gone Daddy Gone" (διασκευή του γνωστού κομματιού των Violent Femmes) και μετά δεν τον ξανάκουσα για πάρα πολύ καιρό. Ίσως από απροσεξία, ίσως επειδή δεν έκανε ξανά το "Μπαμ" ίσως επειδή δεν ακούστηκε στην Ελλάδα απλά.

Μέχρι το καλοκαίρι, που όπως κάθομαι αναπαυτικά σε μια καρέκλα, ξαφνικά ακούω ένα μελωδικό "Fuck You" να διαπερνάει τα αυτιά μου. Το είχα αγνοήσει, παρόλο που μου έκανε εντύπωση. Μετά από λίγο καιρό άρχισε να παίζει σε διάφορα ράδιο και μάλιστα πολύ τακτικά, αλλά ποτέ δεν μου δημιούργησε την επιθυμία να το αναζητήσω. Μέχρι πριν από μερικές μέρες που ένιωσα ότι με εκφράζει, έτσι το βρήκα. Παράλληλα, έκανα αναζήτηση να δω από ποιον είναι ποιο album κλπ και με έκπληξη μου είδα ότι είναι του Cee Lo Green ε και σκέφτηκα "Αυτός ο άνθρωπος μόνο επιτυχίες βγάζει".

Έτσι λοιπόν έφθασα στην ακρόαση του "The Lady Killer" το οποίο σύμφωνα με μερικούς θα κυκλοφορήσει στις 9 του μηνός ενώ σύμφωνα με άλλους κυκλοφορεί σήμερα.

Ξεκινάει με ένα κατάλληλο Intro ώστε να μας βάλει στο κλίμα του cd το οποίο έχει καθαρά πινελιές Soul και Neofunk και όλο το cd κυλάει όμορφα. Πρώτα στέκομαι στο "Bright Lights Bigger City" στο οποίο οι λίγο παρατηρητικοί θα προσέξουν ότι η μπασογραμμή είναι αυτή του Billie Jean, το Michael Jackson. Όμορφο κομμάτι που ξυπνάει εποχές disco με ένα touch σε στυλ Maroon 5 που δεν περνάει καθόλου αδιάφορο. Μετά, έρχεται το γνωστό σε όλους σας "Fuck You!" που πρόσφατα έγινε και video clip. Το αγαπημένο μου κομμάτι από τον δίσκο, λόγω της ευχάριστης διάθεσης που σου δημιουργεί, τον στίχων και γενικότερα του όλου concept. Κομμάτι που προσωπικά μου θύμισε κομμάτια της Janis Joplin στην σπιρτάδα και την ζωηράδα. Το επόμενο κομμάτι που ξεχώρισα είναι το "Please" μαζί με την Selah Sue το οποίο νομίζεις ότι έχει βγει από ταινία σε style "James Bond" με εκπληκτική ερμηνεία τόσο από την Selah (Εμένα η φωνή της με μαγνήτισε) όσο και από τον Cee Lo, ο οποίος αποδεικνύει ότι η μαύρη φωνή είναι αυτή που κυριαρχεί σε αυτό το είδος μουσικής.

Επόμενο κομμάτι, "I Want You" όμορφο κομμάτι που θα ταίριαζε πολύ καλά σαν κομμάτι-αφιέρωση σε κάποια, η γενικότερα είναι ότι πρέπει για κομμάτι μιας smooth βραδιάς. Παρακάτω, συναντάμε το "Old Fashioned" που όπως λέει κ ο τίτλος του αποτελεί Old Fashioned Blues. Ένα κομμάτι το οποίο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει τα μεγαλοπρεπή Blues των 60-80s. Τελευταίο κομμάτι που θα θελα να αναφέρω είναι το "No One's Gonna Love You" το οποίο αποτελεί διασκευή του κομματιού των Band Of Horses που κυκλοφόρησε το 2007. Αν και ο τίτλος μοιάζει απαισιόδοξος νομίζοντας ότι θα ακούσεις μίζερους στίχους και έναν κλαψιάρη να σου λέει ότι είσαι ένα τίποτα, ο ολοκληρωμένος στίχος είναι "No One's Gonna Love You Like I Do" κάνοντας το έτσι ακόμα μια αξιόλογη μπαλάντα.

Το cd κλείνει ένα πολύ αξιόλογο outro που περιέχει ένα πολύ αξιόλογο solo κιθάρας.

Συνοπτικά λοιπόν μιλάμε για ένα από τα πιο αξιοπρεπή mainstream album του 2010 ξεχωρίζοντας όχι μόνο τα κομμάτια που ανέφερα αλλά και όλα τα υπόλοιπα. Αν οι διαθέσεις σας είναι κατάλληλες ώστε να ακούτε κομμάτια σε calm στυλ με ευχάριστη διάθεση τότε αυτό το cd είναι ότι πρέπει.

Tracklist:

1. Lady Killer Theme (Intro)

2. Bright Lights Bigger City

3. Fuck You!

4. Wildflower

5. Bodies

6. Love Gun

7. Satisfied

8. I Want You

9. Fool For You

10. It's OK

11. Old Fashioned

12. No One's Gonna Love You

13. The Lady Killer Theme (Outro)"

Gotan Project - Tango 3.0 (2010)

Ασπρόμαυρες εικόνες ζευγαριού που χορεύει κάτω από βροχή ρόδων, Βόλτα στα πλακόστρωτα της Αθήνας, αναζητήσεις μέσα στα στενά Ισπανικής συνοικίας...αυτές είναι οι εικόνες που με γέμισε αυτό το cd. Και δεν διαφέρουν από τις εικόνες που σε γεμίζει το κάθε cd των Gotan Project, ενός συγκροτήματος που αποδεικνύει την δύναμη της Γαλλικής μουσικής βιομηχανίας.

Μετρώντας ουσιαστικά πάνω από μια δεκαετία ύπαρξης, οι Gotan Project σχηματίστηκαν από έναν πυρήνα τριών ατόμων το 1999 κάπου στο Παρίσι. Το όνομα τους προέρχεται από αναδιαμόρφωση της λέξης "Tango" βάζοντας την τελευταία συλλαβή μπροστά (Go-Tan) και Project. Ουσιαστικά, Tango Project είναι ένα album που είχε κυκλοφορήσει πίσω στο 1982.

Οι Gotan Project έγιναν ευρέως γνωστοί το 2001 με την κυκλοφορία του La Revancha Del Tango. To cd αυτό είχε μόνο επιτυχίες! Και κατά την γνώμη μου αποτελεί την καλύτερη δουλειά τους. Κάποια κομμάτια από εκεί μέσα, όπως το "Época" και το "Una Música Brutal" είναι γνωστά σε όλους σας μέσα από διαφημίσεις, διάφορες σειρές ή και από το ράδιο.

Φθάνουμε λοιπόν στο 2010 και κάμποσες κυκλοφορίες αργότερα φθάνει η 21 του Απρίλη όπου και κυκλοφορεί το "Tango 3.0". Έχει περάσει κάμποσος καιρός από τότε και εγώ δεν είχα καν συνειδητοποιήσει την κυκλοφορία του. Εν τέλει, πέφτει κάπου το μάτι μου χθες και παρατηρώ ότι οι Gotan Project έβγαλαν νέο cd. Έσπευσα κατευθείαν να το ακούσω και έχουμε και λέμε.

Το album έχει κλασσικά κομμάτια Gotan Project, στο στυλ που μας έχουν συνηθίσει, αυτό το Neotango με στοιχεία Electronica που είναι ο λόγος που οι περισσότεροι τους ακούν. Ξεχωρίζοντας το "La Gloria" για το οποίο βγήκε και video-clip και το "Tango Suare" το οποίο είναι ο ιδανικός τρόπος να αρχίσει το cd αλλά και το "Panamericana" μπορώ να πω ότι είναι ένα αρκετά αξιόλογο cd που δεν υπάρχει κομμάτι του που θα σε αφήσει ασυγκίνητο. Απλά ξεχώρισα αυτά τα 3 λόγω μιας ιδιαίτερης "γεύσης" που μου άφησαν.

Πιστεύω είναι ένα cd που με την συνοδεία ποτού και κατάλληλου φωτισμού μπροστά από ένα τζάκι μπορεί να σε μεταφέρει σε μια κατάσταση "Νιρβάνας".

Tracklist:

01. Tango Square

02. Rayuela

03. Desilusion

04. Peligro

05. La Gloria

06. Mil Millones

07. Tu Misterio

08. De Hombre A Hombre

09. El Mensajero

10. Panamericana

11. Erase Una Vez

The Left - Gas Mask (2010)

26 Οκτωβρίου 2010.. Σίγουρα μια μέρα με δυνατές κυκλοφορίες: 1982, 1990NOW, MM4 και αυτό..

οφείλω να ομολογήσω πως τον δίσκο τον τσίμπησα με το που leakαρε αλλά δεν έβρισκα χρόνο να τον βάλω να τον ακούσω ολόκληρο και προσεκτικά, μέχρι χθες.. Ο,τι και να πω είναι λίγο. Αλλά ας αρχίσουμε με μια εισαγωγή.

Οι The Left αποτελούνται από: Journalist 103 (MC), Apollo Brown (Producer). Ο Dj Soko επιμελείται τα scratches/cuts.

Ο Journalist 103 είναι ο τύπος του mc που απλά πετάει λέξεις πάνω από παραγωγές, δίνοντάς τους έναν άλλο αέρα. ξεκίνησε την καριέρα του γύρω στο 97 με το συγκρότημα 'Mountain Climbaz", το οποίο ήταν ένα από τα πιο αξιοσέβαστα live hip hop σχήματα. Παράλληλα με αυτό, κυκλοφορούσε διάφορα mixtapes με τα οποία κατάφερε να ακουστεί παραέξω. Θα μπορούσαμε να πούμε οτι ο Journalist γενικά βγάζει ένα συναίσθημα, μια αφοσίωση και μια μόνιμη εξέλιξη που μπορεί και τον καθιστά ως μια σταθερή αξία της παγκόσμιας Hip Hop σκηνής.

Για τον Αpollo Brown, το producing είναι συναίσθημα, όχι απλά "beats". Επικεντρώνεται στο να φτιάχνει μουσική με την οποία είναι πρώτα αυτός 100% ικανοποιημένος και μετά όλα τα άλλα. Με επιρροές την αγαπημένη του εποχή στη hip hop, (91-96), στο 28ο έτος της ηλικίας του, ακούγοντας τις παραγωγές του είναι σαν να σου μιλάει με την μουσική του, σαν να σου δίνει να καταλαβαίνεις με τι διάθεση φτιάχνει την κάθεμία.

Το Gas Mask δίνει και αύτο την βοήθειά του μαζί με όσα σωστά άλμπουμς έχουνε βγεί τον τελευταίο καιρό, και που πρέπει να βγαίνουν.. Έχει μια καλή ισορροπία στα θέματα του και έχει ένα πολύ προσεγμένες συμμετοχές (Kool G Rap, Mu, Hassaan Mackey, Paradime, Invincible, MarvWon, Guilty Simpson, Finale, Frank West). Αξιοσημείωτο είναι οτι οι συμμετέχοντες ταιριάζουν απίθανα πάνω στα beat του Apollo καθως και με τον Journalist. Το κερασάκι στην τούρτα είναι τα scratches του Dj Soko τα οποία έρχονται και δένουν με το όλο σύνολο πανέμορφα.

Ο δίσκος ξεκινάει δυναμικά με το ομόνυμο κομμάτι όπου ο Journalist δείχνει την απέχθεια του για όσους "καταστρέφουν την κουλτούρα". Παρόλο που είναι κάπως κλισέ το θέμα θα έλεγα, παρόλαυτα οι ικανότητες του σε συνδιασμό με την παραγωγή κάνουνε το κομμάτι να αξίζει και με το παραπάνω. Στα καπάκια σκάει η κομματάρα με τον θρύλο Kool G Rap,("Frozen") σίγουρα ένα banger που κατά την γνώμη μου θα ξεχωρίσει περισσότερο απο τα άλλα κομμάτια (και λόγω του συμμετέχοντος βέβαια). Η συνέχεια είναι κάπως παρόμοια, με πολύ μικρές εξαιρέσεις που πάντα όμως το μειονέκτημα θα υπερκαλύπτεται από κάτι άλλο και θα μας καταφέρει να κάνουμε τα στραβά μάτια. Στο "Statistics" μας δίνει μια εικόνα για την πραγματικότητα και για κείνους που θα αποτύχουν βασει κοινωνικών στοιχειών, ενώ στο "Homage" μιλάει για τα άτομα που 'χει χάσει.. Κομμάτια όπως το "The Melody" αναδεικνυουν τις ικανότητες του Journalist καθώς χωρίς πολλές υπερβολές όπως συνηθίζονται στα ερωτικά κομμάτια, το προσέγγισε με ένα πιο ώριμο και ειλικρινή τρόπο. Στην συνέχεια ακολουθεί ένα κομμάτια αναφερόμενο στο Detroit ("Real Detroit") και το "Get In Where You Fit In" κλείνει τον δίσκο όσο όμορφα είχε ξεκινήσει..

Εν κατακλείδι, ο Journalist 103 δεν ειναι ο mc που θα σε πορώσει με τα metaphors ή τα wordplays του, αλλά αυτός που θα σε κάνει να κοιτάξεις λίγο αλλού, αυτός που θα σε κάνει να ευχαριστηθείς ένα storytelling, να αναλογιστείς.. Όσο για τον Apollo Brown.. έχει ξεφύγει.. απλά. Έχει τρομερή εξέλιξη και πιστεύω πως αν συνεχίσει έτσι θα έχουμε να μιλάμε για τρομερά πράγματα σε λίγο καιρό. Όπως προείπα, εμπνευσμένος από την αγαπημένη του εποχή, φτιάχνει beats που όντως σου θυμίζουν αυτή την εποχή, όχι μόνο στην τεχνική αλλά και στο όλο "συναίσθημα" που σου βγάζουν. Τέλος, ο Dj Soko πρόκειται για τον αφανή ήρωα της υπόθεσης, ο οποίος διακόσμησε αυτό το κομψοτέχνημα με τον δικό του τρόπο..

Ξεχώρισα τα: Frozen, Gas Mask, Binoculars, Reporting Live, Desperation, The Melody

Tracklist:

01. Change

02. Gas Mask

03. Frozen feat. Kool G Rap

04. Battle Axe feat. Mu

05. Binoculars

06. How We Live feat. Hassaan Mackey

07. Chokehold feat. Paradime

08. The Funeral

09. Statistics feat. Invincible

10. Real Detroit feat. MarvWon

11. The Melody

12. Reporting Live feat. Guilty Simpson

13. Fooled For Thought

14. Desperation

15. Caged Birds feat. Finale

16. Homage feat. Frank West

17. Get In Where You Fit In

"Always carry your gas mask because it is your duty to yourself, your family, and your country to be prepared…"

Madeleine Peyroux - Careless Love (2004)

Μετά από αυτή την mini παρέλαση hip hop δίσκων, αποφάσισα να κάνω ένα μικρό review για έναν δίσκο όπου όλο και κάπου θα έχετε πετύχει μια αναφορά, αν όχι για αυτόν, σίγουρα για την καλλιτέχνη του album, την Madeleine Peyroux.

Η Madeleine Peyroux γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα των Η.Π.Α . Ουσιαστικά η καριέρα της άρχισε στα 15 της, όταν άρχισε να συναναστρέφεται με διάφορους μουσικούς του δρόμου. Κάπου εκεί άρχισε να ξεδιπλώνετε το ταλέντο της και έτσι έχουμε πλέον αυτή την καταξιωμένη καλλιτέχνη.

Παρά την λευκή επιδερμίδα της, η Madeleine άξια εκπροσωπεί στις μέρες μας τον χώρο της Jazz με όλο το σύνολο της να ακουμπάει την έννοια του μαγευτικού.

Το συγκεκριμένο album το διάλεξα γιατί ήταν αυτό από το οποίο την έμαθα και σύμφωνα με τα λίγα που μπορώ να κρίνω είναι και ένα από τα πιο αξιόλογα του είδους του την τελευταία δεκαετία. Χαρακτηριστικό του είναι οι γνωστές διασκευές παλαιότερων, γνωστών, κομματιών.

Αν με ρώταγαν "Πια κομμάτια θα κράταγες;" εγώ θα έλεγα ή άκου το όλο ή μην το ακούσεις καθόλου. Πραγματικά πιστεύω πως με την απουσία οποιουδήποτε κομματιού το album μένει λειψό. Παρ όλα αυτά, πάρτε μια γεύση.

Tracklist:

01. Dance Me To The End Of Love
02. Don’t Wait Too Long
03. Don’t Cry Baby
04. You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go
05. Between The Bars
06. No More
07. Lonesome Road
08. J’ai Deux Amours
09. Weary Blues
10. I’ll Look Around
11. Careless Love
12. This Is Heaven To Me

Statik Selektah & Termanology - 1982 (2010)

Το 2010 είναι η χρονιά του 1982 για τους Statik Selektah και Termanology.. Όχι, δεν πρόκειται για κάποια αναδρομή, απλά την χρονιά του Thriller, του Wildstyle, την χρονιά που τα Air Force One πρωτοκυκλοφόρησαν, είναι και η χρονιά όπου οι 2 αυτοί καλλιτέχνες γεννήθηκαν. Εξού και ο τίτλος.

O Termanology, παρόλο που έκανε το ντεμπούτο του το 2003, μέσα σε 7 χρόνια έχει καταφέρει να βγάλει 10 mixtapes (Hood Politics 1 εως 6, 50 Bodies 1 εως 3 και "If Heaven Was A Mile Away"), 2 collaboration albums ("1982" (w/ Statik Selektah, "Out The Gate" (w/ DC the Midi Allien [2006]) και ένα solo ("Politics As Usual" [2008]), και έχει καταφέρει να τραβήξει προσοχή μεγάλων παραγωγών (Premier, Alchemist, Pete Rock, Large Professor) και να κάνει συμμετοχές με πολύ δυνατά ονόματα της αμερικάνικης σκηνής. Τα μεγάλα ονόματα δεν λείπουν ούτε από αυτόν τον δίσκο: Saigon, Cassidy, Xzibit, Bun B, Inspectah Deck, M.O.P, Freeway και Styles P, βάζουν το στίγμα τους σε έναν δίσκο που ποικίλει θεματολογικά. Ο Termanology δείχνει να είναι πιο ώριμος, και να έχει πολλή όρεξη να βγάλει δίσκο που σίγουρα θα συζητείται για καιρό, και αν μη τι άλλο, δεν θα περάσει απαρατήρητος.

O Statik Selektah, όπου με τις τελευταίες κυκλοφορίες του, έχει δημιουργήσει μεγάλο ντόρο γύρω από το όνομά του, και όχι άδικα. Ο Stat, δίνει έναν πολυ οικείο προς τον ακροατή ήχο, και θα 'λεγα θυμίζουν πολύ golden era (π.χ. soul, jazz δειγματα, γυναικεια φωνητικα κλπ). Επίσης στο Help βλέπουμε μια παραγωγή στην οποία μπορούμε να πούμε οτι δοκίμασε να

πειραματιστει κάπως, και το αποτέλεσμα ήταν αξιαγάπητο.

Αφού είπαμε 2 λόγια για τις παραγωγές και για τον Τerm, ας πάμε να δούμε τον δίσκο.

Κομμάτια όπως το "Still Waiting", βγάζουν αρκετό συναίσθημα, σε τέτοιο βαθμο που το κανει καλά αλλά όχι πολύ συχνά (π.χ. "So many tears [Hood Politics], "I See Dead People" [Politics As Usual]). Επίσης δεν λείπουν οι ντόπες όπως το The World Renown, Goin Back και το Thugathon 2010. Καλά αυτά, αλλά κομμάτια όπως You Should Go Home, Street Life, Freedom, Tell Me Lies (εδώ μάλιστα κάνει και ένα name droppin o Term), People Are Running, Life Is What You Make It, αποτελούν το "ζουμί" του δίσκου, και κομμάτια που σίγουρα κάτι έχουν να "πουν", καθώς όπως προείπα, ο Termanology φαίνεται πολύ σοβαρότερος σε αυτήν την κυκλοφορία. Ας μην ξεχνάμε όμως και τους συμμετέχοντες που δένουν τέλεια με το feeling του κάθε κομματιού και βάζουν το χεράκι τους, ανεβάζοντας και άλλο το επίπεδο.

Καταλήγοντας μπορώ να πω, πως ο δίσκος ήταν κάτι πολύ καλό ανάμεσα σε μέτριες κυκλοφορίες, έδωσε αυτό που λείπει στα περισσότερα albums εν ετει 2010. Κατά την ταπεινή μου άποψη το 1982 είναι καλό και σωστό hip hop.

Κομμάτια που ξεχώρισα: The World Renown, Goin Back, You Should Go Home, Tell Me Lies, Life is What You Make it, Still Waiting, People Are Running, Freedom.

Tracklist:

01. The World Renown

02. People Are Running

03. Things I Dream feat. Lil’ Fame

04. Goin Back feat. Cassidy & Xzibit

05. The Radio

06. Wedding Bells feat. Jared Evan

07. You Should Go Home feat. Bun B & Masspike Miles

08. Tell Me Lies feat. Styles P

09. Life Is What You Make It feat. Saigon & Freeway

10. Freedom feat. Reks

11. Still Waiting

12. The Street Life

13. Thugathon 2010 feat. M.O.P.

14. The Hood Is On Fire feat. Inspectah Deck

15. Born In 82

16. Help

O.S.T.R. - O.C.B. (2009)

Μιας και τα collaboration projects μεταξύ Ευρωπαίων παραγωγών και Αμερικάνων rapper δεν είναι και λίγα, και μιας και έχω μείνει απόλυτα ικανοποιημένος από τις παραγωγικές ικανότητες τους, είπα να ρίξω και μια ματιά και να δω τι "λένε" οι Ευρωπαίοι ράππερζ.

Έπειτα από κάποιες προτάσεις σε διάφορες χώρες (κυρίως ανατολικές), κατέληξα να κοιτάξω την Πολωνία. Ένα κομμάτι από τον Πολωνό O.S.T.R. με έβαλε στην διαδικασία να τον check-άρω περισσότερο. Μέσα σε πολλές κυκλοφορίες και πολύ καλές μάλιστα, κατέληξα πως ο δίσκος ονόματι O.C.B. είναι ένας από τους καλύτερούς του, και όχι μόνο κατ'εμέ, αλλά και βάσει στατιστικών.

Ο δίσκος αποτελείται από 20 κομμάτια, σε παραγωγές του ίδιου, ο οποιός ραπάρει στην μητρική του γλώσσα, και μπορώ να πω, πως ενώ δεν καταλαβαίνω χριστό απ'ό,τι λέει, το όλο στυλ του, με αφήνει άκρως ικανοποιημένο. Η χροιά του σε συνδιασμό με την γλώσσα που ειναι κάπως τραχιά αλλά όχι τοσο βαριά όσο άλλες ανατολικές, δένει μια χαρά στις παραγωγές του, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από άλλες παραγωγές Ευρωπαίων. Ποικίλα scratches & cuts καθώς και δυνατές συμμετοχές όπως Torae, Main Flow, Evidence (Dilated Peoples), Keith Murray (Def Squad), δίνουν και έναν "αμερικάνικο αέρα" στον δίσκο.

Αξιοσημείωτο είναι οτι παρά τα 20 κομμάτια και την μεγάλη διάρκεια του δίσκου (1ωρα και 20 λεπτα) δεν με κούρασε καθόλου και πολλά κομμάτια έχουνε βρει ήδη την θέση τους στην playlist μου.

Οπότε αν έχετε όρεξη να δοκιμάσετε να ακούσετε κάτι το διαφορετικό, ο O.S.T.R. είναι μια πολύ καλή λύση.

Κομμάτια που ξεχώρισα: Miłości nie ma dziś, Karma, Nigdy kiedy piszę, Real Game, Nie każdy, Zobacz co mówią, Sam to nazwij, Dla wszystkich co wierzą.

Tracklist:

1. Strach

2. Zobacz co mówią

3. Miłości nie ma dziś

4. Dom

5. Karma

6. Flow Virus feat. Torae

7. Dlaczego mamy dać

8. Bez zasięgu

9. Po drodze do nieba

10. Synu

11. Nigdy kiedy piszę feat. Main Flow, Kaze

12. To pozostaje we krwi

13. Real Game feat. Evidence

14. Sam to nazwij

15. Nie każdy

16. O.C.B

17. Cultivation feat. Keith Murray, Kochan

18. Live My Life feat. Beneficence, Cadilac Dale

19. Dla wszystkich co wierzą

20. Bez outra

Και μιας και το ρίξαμε στην Πολωνία..