Τρόποι ενημέρωσης

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Αφιέρωμα: Evidence (Of DiLAted Peoples)






Εκεί που καθόμουν λεπόν και έπινα την 7up μου και σκεφτόμουν ποιο θα είναι το επόμενο album που θα reviewάρω, λέω, δεν πετάω ένα αφιέρωμα; Και μιας και τον τελευταίο καιρό βλέπω όλο και περισσότεροι να μιλάνε για τον Evidence, λέω δεν κάθομαι να γράψω, αφού συγκαταλέγεται και στην λίστα των αγαπημένων μου ράππαιρ, και σε πολύ υψηλή θέση για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Πιστεύω πάντως πως αυτή η ανεξήγητη αύξηση της "δημοτικότητας" του EV οφείλεται στο οτι ονόματα με μεγάλη επιρροή στο ελληνικό κυρίως κοινό σκάσανε μύτη με αυτή τη μπλούζα σε lives τους. [/wannabe ψαγμένος mode off]

I'll introduce myself, check it out, ladies and gentlemen, the one and only Evidence, servin up your medicine.

O Michael Peretta λοιπόν, γεννήθηκε την 10η Δεκεμβρίου του 76, στην πόλη των αγγέλων, από Ιταλό πατέρα και Ρωσσο-αμερικανίδα μητέρα, και είναι μέλος των αγαπητών DiLAted Peoples (Rakaa Iriscience, Evidence, Dj Babu). Αρχικά, το ραππάρισμα ήταν η κύρια ασχολία του, ενώ με τον καιρό άρχισε να εξισώνει τα ποσοστά με αποτέλεσμα να συμβάλει στον τομέα των beats του εκάστοτε album σε μεγάλο ποσοστό. Τα τελευταία χρόνια (μετά τα 20/20 & Weatherman LP δηλαδή) αρχίζει να εδραιώνει την θέση του σαν δυνατός παραγωγός.

Raised in Santa Monica till their divorce, six years old, I couldn’t see what was coming of course, the plan, mom bounced on old man, then we moved to the Venice sand.




Όλα ξεκίνησαν όταν μετακόμισε στο Venice Beach, του Los Angeles, δίπλα στον Quincy Jones III, ο οποίος είναι και μια από τις βασικές επιρροές του. Λίγο μετά, δημιούργησε με τον Rakaa τους Dilated Peoples, για να προστεθεί έναν χρόνο αργότερα ο Dj Babu.
Το group χρονολογείται ιστορικά από το 1992, όμως η πρώτη δουλειά τους είναι έγινε το 1995 (Imagery, Battle Hymns & Political Poetry) το οποίο όμως δεν κυκλοφόρησε επίσημα πότε. Παρ' όλ' αυτά οι bootleggers έχουνε φροντίσει να φτάσει στα αυτιά μας. Επίσημα πλέον, κυκλοφορούν 2 singles (Third Degree 1997, Work The Angles 1998), τα οποία ήτανε και το πάτημα για να υπογράψουν με την Capitol Records και την πρώτη τους κυκλοφορία το 2000, The Platform, το οποίο δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το γνωστό West Coast Gangsta Rap, κάτι το οποίο έφερε τόσο θετικές αλλά και αρνητικές κριτικές.


Ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο τους, έρχεται το Expansion Team, και το κομμάτι Worst Comes To Worst (RIP Guru) να παίρνει πάνω του το βάρος της επιτυχίας, έχοντας πλέον διορθώσει στο μέγιστο τα λάθη τους, όλα έδειχναν πως η συνέχεια θα ήτανε άκρως ευνοϊκη για αυτούς.


Η συνέχεια όμως δεν ήταν το ίδιο καλή, καθώς οι κριτικές για το Neighborhood Watch δεν ήταν οι αναμενόμενες. Και εδώ έρχομαι να διαφωνίσω, καθώς για εμένα είναι ένα άκρως ολοκληρωμένο cd, όχι βέβαια του επιπέδου των προηγούμενων δύο, αλλά ούτε άξιο των κακών σχολίων που έλαβε. Highlights του δίσκου το This Way σε συμμετοχή/παραγωγή Kanye West και το Dj Babu In Deep Concentration, ένα κόμματι ένδειξης σεβασμού στους θρύλους Gang Starr (Dj Premier in Deep Concentration, No More Mr Nice Guy, 1989).


Τελευταίο LP, φτάνοντας στο 2006, είναι το 20/20, στο οποίο ο Evidence έχει αναλάβει παραγωγικά τα 7 από τα 13 κομμάτια (ενώ στα προηγούμενα είχε 2beats/album). Εδώ ευτυχώς του βλέπουμε όλους ευχαριστημένους, ακούγοντας έναν δίσκο με ελάχιστα μείον, και κομμάτια που έχουνε μείνει σε όλους τους DP fans ως αγαπημένα όπως το Kindness for Weakness, Back Again, You Can't Hide You Can't Run.





Το 2007 σήμανε την τελευταία (ως τώρα) κυκλοφορία τους, The Release Party, ένα ΕΡ με remix κυρίως και 2 νέα κομμάτια.


Προηγουμένως μέσα στην χρονιά είχε προηγηθεί το ντεμπούτο του Evidence, που τιτλοφορείται The Weatherman LP (ABB Records).



Το πολυσηζητημένο αυτό album, είναι ένα από τα αγαπημένα μου δίσκια ever, και βλέπουμε έναν ώριμο Evidence, πάνω σε εκπληκτικές παραγωγές, που πραγματικά όλες είναι μια προς μια από The Alchemist, Sid Roams (Joey Chavez & Bravo), Jake One, DJ Babu, DJ Khalil, καθώς και από τον ίδιο. Στον δίσκο έχουνε συμβάλει με φωνητικά οι Noelle Scaggs, Alchemist, Phonte, Planet Asia, Kobe, Madchild, Rakaa, Big Pooh, Defari, Joe Scudda, Slug, Res, Sick Jacken & Chace Infinite. Τους πικαπισμούς επιμελούνται οι Dj Revolution & Dj Babu.
Αυτός ο δίσκος άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για μια επιτυχημένη solo πορεία για τον Μιχαλάκη, ο οποίος έδειξε πως μπορεί κάποιος να συνδέσει ποικίλες θεματολογίες, συνοδευόμενες από παραγωγές που εφαρμόζουν γάντι στο κάθε θέμα. Αξίζει να αναφέρω οτι το I Still Love You καθώς και το Chase The Clouds Away αναφέρονται στην μητέρα του, η οποία το 2004 πέθανε από καρκίνο.




Την επόμενη χρονιά επιστρέφει με ένα ΕΡ (Layover EP) 10 κομματιών, το οποίο ήταν αρχικά να βγει ένα 5track release, όλο σε παραγωγές Khrysis, αλλά τελικά άλλαξε γνώμη και το έκανε official release, το οποίο βγήκε από την Decon Records. Μεγάλο μέρος του ΕΡ έχει γυριστεί σε video clips (For Whom the Bell Tolls, So Fresh, Solitary Confinement, Don't Hate, The Far Left), ενώ εκτός από Khrysis, τα beats επιμελούνται οι Sid Roams, Alchemist, Babu και ο ίδιος. Στις συμμετοχές ακούμε τους Krondon, Alchemist, Phonte, Blu, Will.I.Am, ELzhi, Fashawn & Aloe Blacc, ενώ όλο το άλμπουμ κινείται σε ένα πολύ χαλαρό ύφος. Την ίδια περίοδο, σε συνεργασία με τον Dj Skee κυκλοφόρησε και το Layover Mixtape για δωρεάν download από το myspace.




Φτάνοντας στο 2010, και στο I Don't Need Love EP, και ενώ περιμένουμε το Cats & Dogs και το Step Brothers (ALC x EV album) βλέπουμε αυτό το EP το οποίο δώθηκε δωρεάν, με θέμα άκρως επηρρεασμένο από το θρυλικό συγκρότημα των Beatles, καθώς από τα εξώφυλλα μέχρι και τα samples, είναι βασισμένο σε αυτούς.



Όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχουνε λείψει και οι παραγωγές του, έξω από τα solo/dilated albums. Με 3 instrumental tapes (Red, Purple, Yellow Tape Instrumentals) αλλά και σε συνεργασίες με διάφορους καλλιτέχνες, μας έχει χαρίσει ουκ ολίγα κομμάτια που μας επιβεβαιώνουν πως είναι ένας ολοκληρωμένος ράππερ. Και όλα αυτά ενώ διανύει το 34ο έτος της ζωής του.




Εδώ θέλω να αναφερθώ και λίγο στον τρόπο ερμηνείας του. Είναι γνωστός και σαν Mr Slow Flow άλλωστε. Σπάνια θα τον ακούσουμε να ραππάρει σε κάτι πιο γρήγορο από το κανονικό. Όμως αυτός ο συνδιασμός του αργού, στρωτού flow, με την καθαρή χροιά του, κάνουνε το άκουσμα όλων των παραπάνω κάτι παραπάνω από ευχάριστο, και κάθε άλλο παρά βαρετό.

Κλείνοντας, ελπίζω να αφιέρωσε κάποιος 5 λεπτά να τα διαβάσει και επίσης ελπίζω να φάνηκαν έστω και σε έναν που ενδιαφέρθηκε χρήσιμα. Ο Evidence μπορεί να μην είναι ο καλλιτέχνης που έχει αλλάξει την ιστορία του hip hop αλλά σίγουρα είναι από αυτούς που θέτουν τον πήχη ψηλότερα κάθε φορά που κάνουν κάτι. Δεν είναι λίγες οι φορές άλλωστε που έχετε κοπανηθεί είτε με EV είτε με τον παιδικό του φίλο, τον Alchemist.


It's love and war, we accomodate those, we could both breathe or step up, you're next to go

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Saigon - The Greatest Story Never Told (2011)


Νομίζω οι συστάσεις για τον Saigon είναι περιττές καθώς όλοι, λίγο πολύ θα έχετε ακούσει από δώ ή από κει κάποιο κομμάτι του. Το Greatest Story Never Told λοιπόν, δεν είναι απλά ένα LP για τον Saigon, είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό του καθώς του πήρε 5 ολόκληρα χρόνια για να καταφέρει να το κυκλοφορήσει.
Στη χρονική αυτή περίοδο κυκλοφόρησαν βέβαια και mixtapes/street albums, αλλά τίποτα βεβαίως δεν είχε την βαρύτητα του Greatest Story Never Told. Παρόλο που το CD επίσημα κυκλοφορεί στις 15/2, κάποιοι συνέβαλαν στο να διαρρεύσει λίγο νωρίτερα (ελλείψει 2/3 bonus κομματιών όμως, αλλά δεν πειράζει).

Πριν το ακούσω μπορώ να πω πως είχα μερικούς ενδοιασμούς, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που albums με τόσο hype και τόση αναμονή έχουνε βγει πατάτες. Τα 4.5 Mics του Source δεν μου έλεγαν τίποτα επίσης.

Οι ενδοιασμοί άρχισαν να γίνονται φοβίες καθώς το πρώτο κομμάτι (The Invita Saigon) μου φάνηκε πολύ μέτριο. Όλα όμως εξαφανίστηκαν ακούγοντας το γνώριμο εδώ και καιρόο, γαμάτο Come On Baby. Βλέποντας αυτό το κομμάτι, επιβεβαιώθηκα οτι τελικά το άλμπουμ θα συνεχιστεί ιδανικά.
Και όντως έτσι συνεχίστηκε. Με έναν Saigon που ταίριαζε γάντι στις παραγωγές (Just Blaze, Scram Jones, DJ Corbett, Buckwild, Red Spyda, SC, Kanye West, D.Allen), και οι συμμετοχές να είναι μετρημένες, με τις περισσότερες να είναι απλά φωνητικά, τα οποία ομόρφαιναν το κάθε κομμάτι, το καθένα με τη δικιά του πινελια ξεχωριστά. Κομμάτια όπως τα Preacher, The Greatest Story Never Told, Friends, Better Way επίσης μας θυμίζουν γιατί ο Just Blaze θεωρείται ένας από τους καλύτερους εν ενεργεία beatmakers. Συνεχίζοντας την ακρόαση του δίσκου και ενώ έχουμε περάσει το 2ο μισό, βλέπουμε τον Kanye West να δίνει μια πολύ χαλαρωτική διάθεση στο It's Alright. το όποιο είναι ένα χαρακτηριστικό κομμάτι του δίσκου, καθώς είναι ακόμα ένα που δεν μπορείς να τους βρεις κάποιο δυνατό ψεγάδι, μια δικαιολογία για να μην το ακούσεις.
Mετά περνάμε 2 κομμάτια δυνατά αλλά όχι τόσο όσα τα άλλα (Believe It, Give It To Me) για να φτάσουμε στο What The Lovers Do στο οποίο ο Saigon σε κερδίζει από το πρώτο κουπλέ, καθώς και η παραγωγή από την πρώτη loopα. Όπως και ο Buckwild στο Oh Yeah.
Το CD δεν θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα πάντως, καθώς το Bring Me Down pt.2 έχει ένα σκαλωτικό hook, μια πολύ ωραία παραγωγή και πολύ σωστά verses. Ό,τι πρέπει για να ένα ιδανικό τελείωμα ενός φοβερού δίσκου.

Κλείνοντας, επειδή ξέρω πως μπορώ να μιλάω όλη την ώρα για τον δίσκο, καθώς με εντυπωσίασε στο έπακρο, θα σταματήσω κάπου εδώ. Απλά καταλήγω στο οτι το Greatest Story Never Told είναι ένας δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος ΠΑΡΑΓΩΓΑΡΕΣ, και ο Saigon παρόλο που πολλά από τα κομμάτια (αν όχι όλα) είναι παλιά, τον βλέπω πολύ φρέσκο που ήρθε για να δώσει ΔΙ-ΣΚΑ-ΡΑ.
Αυτή είναι η ταπεινή μου πρόταση για σήμερα, είμαι σίγουρος πως ακόμα και αν δεν σας ψήνει πολύ ο Saigon, παραγωγικά ο δίσκος θα σας κάνει να ασχολείστε μαζί του για πολύ καιρό.



Tracklist:
1. Station Identification (Intro) f. Fatman Scoop
2. The Invita Saigon f. Q-Tip & Fatman Scoop
3. Come On Baby f. Swizz Beatz & Jay-Z
4. War
5. Enemies
6. Friends
7. The Greatest Story Never Told
8. Clap f. Faith Evans
9. Preacher
10. It’s Alright f. Marsha Ambrosious
11. Believe It
12. Give It To Me f. Raheem DeVaughn
13. What The Lovers Do f. Devin The Dude
14. Better Way f. Layzie Bone
15. Oh Yeah (Our Babies)
16. Bring Me Down

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Red - Until We Have Faces (2011)


Red. Όλοι μας τους έχουμε ακούσει σε μια περίοδο της ζωής μας, έστω και κατά λάθος. Είναι ένα από τα πιο αξιόλογα rock bands των ημερών μας και το album τους ένα album που το περίμενα πολύ καιρό. Ένα συγκρότημα που μας έδωσε ένα από τα ωραιότερα album για το 2006, το "End Of Silence".
Ας περάσουμε στο album λοιπόν. Το εξώφυλλο δεν είναι κάτι το σπουδαίο. Ούτε άσχημο ούτε και τρομερά καλαίσθητο όμως. Θυμίζει μάλιστα αρκετά αυτό του End Of Silence. Σε κάθε περίπτωση όμως συμβαδίζει με αυτό που ακούς και αυτό είναι που μετράει.
Το album μπαίνει δυνατά με το intro του, "Feed The Machine" που όσοι ασχολείστε θα το έχετε ακούσει ήδη λογικά, καθώς κυκλοφόρησε μερικούς μήνες νωρίτερα. Καθώς προχωράει, συναντάμε τον γνώριμο ήχο των Red, ήρεμος, με δυνατά ρεφρέν στα περισσότερα σημεία και πολύ ωραία μουσική που επιβεβαιώνει την υψηλή θέση που καταλαμβάνουν στην λίστα με τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Φυσικά και τα κομμάτια τους κυμαίνονται ως επί το πλείστον στα επίπεδα του "Lie To Me (Denial)", ωστόσο υπάρχουν και μερικά πιο δυνατά κομμάτια που φέρνουν πιο πολύ σε nu metal, όπως το "The Outside".
Τέλος, δεν με άφησε καθόλου αδιάφορο το "Hymn For The Missing" κομμάτι σαφώς πιο ήρεμο από όλα τα υπόλοιπα, και με πολύ όμορφο στίχο και ύφος. Έτσι το cd έχει ένα πολύ όμορφο κλείσιμο, καθώς αυτό το κομμάτι αποτελεί το Outro του "Until We Have Faces".
Συνοπτικά λοιπόν, έχουμε ένα πολύ όμορφο album, το οποίο συνίσταται για τους τακτικούς ακροατές της alternative rock σκηνής και σίγουρα όποιον έχει αγαπήσει το "End Of Silence". Πρόκειται για ένα "αμφίθυμο" cd και θα το διαπιστώσει κανείς και από τα κομμάτια που έχω ήδη δώσει.


Tracklist:

1. Feed The Machine
2. Faceless
3. Lie To Me (Denial)
4. Let It Burn
5. Buried Beneath
6. Not Alone
7. Watch You Crawl
8. The Outside
9. Who We Are
10. Best Is Yet To Come
11. Hymn For The Missing